Filharmonia Sudecka

Repertuar Filharmonii Sudeckiej 2006r.


LUTY 2007

02.02.2007 Sala Filharmonii godz.19:00

Koncert Symfoniczny Rewelacja Miesiąca

Orkiestra Symfoniczna FS

Niels Muus –dyrygent i pianista


Program:
O. Nicolai – Uwertura do operetki „Wesołe kumoszki z Windsoru“
W. A. Mozart – Koncert fortepianowy A – dur KV 488
J. Brahms – IV Symfonia e – moll


09.02.2007 Sala Filharmonii godz.19:00

Koncert Symfoniczny Wałbrzyscy Soliści

Orkiestra Symfoniczna FS

Jacek Rogala – dyrygent
Dorota Graca - skrzypce

Program:
J. Sibelius – Poemat symfoniczny Finlandia
J. Sibelius – Koncert skrzypcowy d – moll op.47
P. Czajkowski – IV Symfonia f – moll op.36



17.02.2007 (sobota) Sala Filharmonii godz.19:00

Projekt Chopin – 12 koncertów, 12 spojrzeń

Kuba Stankiewicz Quintet

W programie jazzowe opracowania utworów F. Chopina




24.02.2007 (sobota) Sala Filharmonii godz.19:00

Koncert Specjalny

Orkiestra Symfoniczna FS

Dariusz Mikulski – dyrygent
Roma Jakubowska- Handke - sopran
Dymitr Fomenko – tenor
Adam Szerszeń – baryton

Sławomir Pietras – prowadzenie
Grażyna Kulczyk – patron honorowy

Program:
Giuseppe Verdi
Traviata



STYCZEŃ

12.01.2007r. Sala Filharmonii godz.19:00


Koncert Karnawałowy

Orkiestra Symfoniczna FS

· Jan Walczyński – dyrygent

Program:
Piosenki filmowe z lat 50 i 60 – tych.



26.01.2007r. Sala Filharmonii godz.19:00

Koncert Symfoniczny Rewelacja Miesiąca
Urodziny Mozarta

Orkiestra Symfoniczna FS

· Dariusz Mikulski – dyrygent
· Antoni Wierzbiński – flet
· Beata Tarnowicz – Kamińska – harfa

Program:
W. A. Mozart – Uwertura do opery Czarodziejski flet
W. A. Mozart – Andante C – dur na flet i orkiestrę KV 315
W. A. Mozart – Koncert C – dur na flet i harfę KV 299
W. A. Mozart – Symfonia C – dur KV 551 Jowiszowa

27.01.2007r. (sobota) Sala Filharmonii godz.19:00

Projekt Chopin – 12 koncertów, 12 spojrzeń

The Sound Office

W programie jazzowe opracowania utworów F. Chopina.


Dyrekcja zastrzega sobie prawo do zmiany programu.






***

Recenzja z koncertu 19 maja 2006 r.

Piątkowy koncert w Filharmonii (19 maja 2006r.) był dla mnie miłą niespodzianką — na scenie pojawili się artyści : Marko Ivanović i Przemysław Witek, których z radością oklaskiwałem kilka lat temu, tak więc ich wspólny występ był dla mnie dobrą okazją do przyjrzenia się obydwu młodym muzykom.

Marka Ivanovića pamiętam doskonale z katowickiego konkursu Fitelberga, na którym zajął trzecią lokatę. Już wtedy zwracał uwagę dyskretnym, nie narzucającym się sposobem dyrygowania i swoją muzyczną wrażliwością.

Tak też było i podczas piątkowego koncertu: jego wysublimowany gest zarówno podczas Uwertury do opery Don Giovanni, jak i Symfonii Praskiej W. A. Mozarta jedynie dyskretnie sugerował instrumentalistom linię muzyki, pozwalając jednocześnie na wspólne muzykowanie. Może właśnie dlatego wykonanie obu dzieł cechowała prostota, przejrzystość i piękno wewnętrznej konstrukcji.

Z wielką radością powitałem również na estradzie Przemysława Witka, który w przeciągu paru lat zmienił się w dojrzałego, ukształtowanego artystę.
Zaznacza się to nie tylko w jego przemyślanym i wyważonym brzmieniu, ale też i dojrzałym podejściu do konstrukcji dzieła.
Koncert Czajkowskiego jest bowiem utworem, który (niech mi Kompozytor wybaczy moje bluźnierstwo!) mógłby się skończyć po pierwszej części — tak jest ona obszerna, zarówno pod względem czasowym, jak i ze względu na swoje bogactwo motywiczne. Istotną zatem trudnością dla wykonawcy jest odpowiednie rozłożenie muzycznego napięcia na wszystkie trzy części utworu.
Cieszę się, że solista tak dobrze poradził sobie z tym trudnym zadaniem — świadczy to o pewnej dojrzałości artystycznej, co w połączeniu z wrodzoną muzykalnością (ten Nokturn c-moll Chopina na bis!) i biegłością techniczną zaowocować może pięknymi dokonaniami artystycznymi.

I tych właśnie obu młodym Artystom życzę!

Kacper Birula




Recenzja z koncertu 10.03.06

Proszę Państwa, napiszę bez ogródek: kto nie był, niech żałuje!
Kto był – domyśla się pewnie, że mam tu na myśli piątkowy koncert symfoniczny. Przyznam się, że zwabiony zostałem wielkimi napisami na plakacie: „Sen nocy letniej” Mendelssohna, jego słynny Koncert skrzypcowy e - moll, do tego na deser „Tańce słowiańskie” Antonina Dvořaka – sami Państwo rozumiecie, że nie mogłem oprzeć się tej pokusie i ruszyłem do gmachu Filharmonii.

I w rzeczy samej – nie zawiodłem się.
Już pierwsze takty Uwertury ze „Snu…” w wysublimowany sposób przeniosły słuchacza w świat szekspirowskiego dramatu (pamiętacie Państwo ciekawą inscenizację w Dworzysku?), gdzie jawa miesza się z tym, co nierealne.
Ów nierealny koloryt, w mistrzowski sposób oddany przez sudeckich filharmoników pod dyrekcją Dariusza Mikulskiego, w doskonały sposób kontrastował z nadchodzącym później tutti.
Cieszę się, że dyrygent dobrze wyważył proporcje brzmienia, szczególnie na początku tej części, gdzie o przesadę dynamiczną nietrudno.
To, co uderzyło mnie już na początku koncertu, to wielka kultura grania zespołu; mam tu na myśli przede wszystkim słyszalne współmuzykowanie grup instrumentów, oraz duża dbałość o jakość brzmienia.

Dało się to zauważyć również w „Tańcach słowiańskich” Antonina Dvořaka, wykonywanych w drugiej części koncertu.
Szczególnie cieszy decyzja o wykonaniu aż ośmiu utworów – jakże często słyszy się tylko trzy tańce!
Z Tańcami tymi rzecz jest dziwna: z jednej strony nie bazują one na konkretnych, znanych melodiach, a z drugiej – w najlepszy z możliwych sposobów opisują słowiańską duszę, jej radości i tęsknoty.
Może dlatego właśnie słuchacze zdecydowali się nagradzać brawami każdy z ośmiu błyskotliwie wykonywanych utworów.

Wreszcie na koniec słów kilka o koncercie Mendelssohna.
Michał Maciaszczyk po raz kolejny zaprezentował niezwykłą, wrodzoną muzykalność, połączoną z nieskazitelną techniką.
Najbardziej jednak, prócz owej mistrzowskiej gry, podziwiać można jego muzyczną pasję – w czasie gry Maciaszczyk to prawdziwy wulkan energii, który stara się swoją radością muzykowania zarazić (ze świetnym zresztą skutkiem) towarzyszących mu muzyków.
Nie dziwi zatem gorący aplauz zgromadzonej publiczności, która na występujących artystach wymogła powtórzenie trzeciej części koncertu.
A autorowi tego podsumowania na myśl przyszły słowa Ravela: „Muzyka to przecież piękna zabawa – nie ponure egocentryczne męki”.

Oby więcej takich koncertów!

Kacper Birula


***

Romantyczny wieczór w Filharmonii

Każdy, kto choć na chwilę zatrzymał swój wzrok na znajomym plakacie Filharmonii Sudeckiej z pewnością poszerzył grono wałbrzyskich melomanów na wieczornym koncercie, w piątek, 18. listopada. Powód? Po pierwsze- Beethoven, po drugie- Mendelssohn. Wystarczy by dać się porwać. Ja również tego dnia znalazłam się w szeregach słuchaczy, którzy niestety dość nieznacznie obsadzali salę. A szkoda. Rzadko bowiem mamy okazję obcować ze sztuką w tak dobrym wydaniu.

Bohaterem wieczoru był solista Hong-Chun Youn, który wykonał III koncert fortepianowy c-moll op.37 L. van Beethovena. Utwór ten wnosi ze sobą wiele świeżości i lekkości właściwej klasycyzmowi, mimo że przebijają już przez niego echa romantycznego dramatyzmu. Pianista, dysponujący niezwykle miękką barwą, płynnie wyprowadzał frazy, które falująco wypływały jedna z drugiej. Solista doskonale współpracował z orkiestrą, prowadząc z nią dialog legato. Chwilowy brak kontaktu z dyrygentem (K. Slowikiem) nie wpłynął na dalszy przebieg utworu. W kadencji Youn dał prawdziwy popis swoich umiejętności technicznych, przejawiających się w selektywnej, perlistej i niezwykle dynamicznej grze, a doskonały zmysł estetyczny pozwolił mu na piękne cieniowanie w zakresie kilku poziomów piano i prowadzenie z wysmakowaniem fraz rubato. Bajeczna muzykalność zapowiadała prawdziwą ucztę duchową w drugiej części. Tak też się stało. Słodkie i wdzięczne Largo przyniosło spokój i ukojenie. Chyba jednak, sądząc po pierwszych taktach części ostatniej, muzycy poddali się zbyt wielkiemu emocjonalnemu rozkołysaniu, bo zamiast ekspresyjnego Ronda dała się słyszeć gmatwanina rozwleczonych nazbyt dźwięków. W miarę jednak, jak rozwijała się część, muzycy budzili się ze snu i w rezultacie koniec zabrzmiał bardzo imponująco, co zresztą można powiedzieć o ogólnym całokształcie.

Po przerwie przenieśliśmy się, za sprawą muzyki, do pewnej mglistej krainy nad wzburzonym morzem. Melancholijną atmosferę szkockiego krajobrazu roztoczyła przed nami III symfonia a-moll op. 56 F. Mendelssohna. Nastrojowa część I zabrzmiała niezwykle przejmująco. Nostalgiczny temat o ogromnym ładunku ekspresyjnym pięknie prowadziły skrzypce, snując przepełnioną tęsknotą krystalicznie czystą frazę, dopracowaną w każdym najdrobniejszym szczególe. Burzliwe tematy, przeplatając się z lirycznymi motywami skłaniały do refleksji i powagi. Atmosferę zadumy przerwała skoczna i radosna, jak na scherzo przystało, część II, zaopatrzona w dużą dawkę ludowego optymizmu. W Adagio powrócił łzawy sentymentalizm, po którym dał się słyszeć surowy, posępny temat IV części. Drobne nieczystości w skrzypcach, które wdarły się w przebieg, rekompensowały pięknym brzmieniem instrumenty dęte drewniane. Pompatyczne zakończenie, z doskonale wykonanym waltorniowym solo, było wymarzonym ukoronowaniem tego wieczoru.

Myślę, że równie udanych wieczorów Filharmonia Sudecka jest w stanie zagwarantować nam jeszcze wiele w tym sezonie. Z bogatej oferty koncertowej każdy z pewnością wybierze coś dla siebie. Dlatego warto czasem zwrócić uwagę na znajomy plakat.

Patrycja Noskowiak



--------
Filharmonia Sudecka w Wałbrzychu
ul. Słowackiego 4 58-300 Wałbrzych

Kasa biletowa: 0-74 / 842-28-93
fax: 0-74 / 842-28-93

e-mail: info@filharmonia-sudecka.pl
www.filharmonia-sudecka.pl

Autor:
Tekst komentarza:

Kod do przepisania:

Przepisz powyższy kod:

Redakcja portalu zastrzega, że w komentarzach i opiniach nie mogą znaleźć się treści reklamujące przedsiębiorców, ich działalność lub oferowane przez nich towary i usługi; nie mogą się też znaleźć treści zabronione przez prawo, wulgarne, obraźliwie, naruszające zasady współżycia społecznego, naruszające prawa Redakcji lub innych osób - w przypadku pojawienia sie takich opinii będą one przeredagowane, ich treść skrócona lub usunięta.